Column van Marten Klaver
We leven naar de regels. We handelen naar het protocol. We optimaliseren en stimuleren. We doen het steeds beter. En toch gaat er iets mis. Een man ligt dood naast de opvang voor daklozen. Het was niet koud genoeg stond in het protocol. Volgens de politie is alles geheel volgens protocol verlopen. In het protocol stond niet dat het hart van de man onderkoeld bleef stilstaan.
Een Chinees gezin wordt voor jaren uit elkaar getrokken. Het echtpaar is niet volgens de wet getrouwd. Hij stond niet op een loonlijst en voldeed niet aan de inkomenseis. Toch heeft hij een goedlopende zaak en kan hij zijn gezin goed onderhouden. De rechter oordeelde dat de IND niet verplicht is alles uit te pluizen en dat de regels juist gehanteerd zijn.
De Jeugdzorg werkt steeds beter volgens de protocollen. De fouten hangen samen met juridisch niet sluitende redeneringen. Medewerkers worden opgeleid in juiste formuleringen.
Het rapport van de Algemene Rekenkamer is vernietigend voor het project ‘Zichtbare zorg’. De subsidie van 31,4 miljoen euro leverde weinig bruikbaars op. De patiënt staat nog steeds niet centraal en duidelijke normen ontbreken.
Waar het mis gaat in het begin, laat men liggen. De eerste man weigerde hulp en werd dakloos. Waarom weigerde de man hulp? Dit lezen we niet.
De Chinese man voldeed op de peildatum niet aan de inkomenseis, maar nadien ruimschoots. Waarom is de peildatum een halszaak bij deze man? Dit lezen we niet.
Hoe lang zullen we doorgaan met dit houterige Pinoccio-achtige protocollaire denken? Wanneer krijgt gezond verstand een kans?
Geef een reactie