Voorkom parkeeroverlast bij nieuw stadskantoor

Voorkom parkeeroverlast bij nieuw stadskantoorVolgend jaar wordt het nieuwe stadskantoor opgeleverd. Het Lees meer

Afvaldebat kent verliezers en winnaars

Afvaldebat kent verliezers en winnaarsHet debat over het afval in Hengelo is Lees meer

B&W zet gemeenteraad mes op keel bij verkoop Vitens

B&W zet gemeenteraad mes op keel bij verkoop VitensDe gemeente Hengelo wil cashen. Het college wil Lees meer

Wethouder Elferink (CDA) mag blijven

Wethouder Elferink (CDA) mag blijvenWethouder Marcel Elferink (CDA) kan wethouder blijven. Dit Lees meer

Hengelo laat middeninkomens in de kou staan

Hengelo laat middeninkomens in de kou staanDe inkomsten van de gemeente Hengelo zijn fors Lees meer

Gaat wethouder Elferink vertrekken?

Gaat wethouder Elferink vertrekken?Wethouder Marcel Elferink (CDA) heeft het moeilijk. ProHengelo Lees meer

Zorgverzekeraar Menzis moet op zijn tellen passen

Zorgverzekeraar Menzis moet op zijn tellen passenDe ziekenhuiszorg in Hengelo kachelt achteruit. De oorzaak Lees meer

Streep door "omgekeerd inzamelen" afval

Streep door De gemeenteraad gaat een streep halen door het Lees meer

ZGT dupe beleid zorgverzekeraar

ZGT dupe beleid zorgverzekeraarTijden veranderen. Ook voor de ziekenhuizen. Vroeger werden Lees meer

Het geduld met D66 is op

Het geduld met D66 is opHet Rabo-theater (straks Schouwburg Hengelo) blijft zelfstandig. Die Lees meer

Trots

Column door Wiert Wiertsema

Vandaag is het 4 mei. Waaraan denk ik als ik herdenk? Op de eerste plaats aan mijn ouders. Als de WO II er niet was geweest, dan was ik er ook niet geweest. Het is een simpele constatering. Mijn ouders ontmoetten elkaar bij verzet en onderduik. Ik denk ook aan mijn opa’s. Beiden werden gevangen genomen en overgebracht naar een concentratiekamp. De overlevingsstrijd die ze voerden. Ik was in Buchenwald en las mijn opa’s naam in het register. Zag de plaats waar de stapels lijken lagen waarop mijn opa werd gedeponeerd, nadat hij op weg naar de steengroeve in elkaar zakte. Ik voelde zijn aanwezigheid, dacht aan de laatste krachten waarmee hij zich ongemerkt terugsleepte naar de barak.

Een verschrikking die niemand overkomen mag.

Het herstel van beide opa’s duurde jaren. Daarna spraken zij geen woord meer over het concentratiekamp-verleden. Wat restte was het heldenepos. De avonturen, het verzet en de teruggave van het bezit toen de oorlog eenmaal afgelopen was. Als kind luisterde ik met rode oortjes. Pas veel later ontdekte ik dat de echte drama’s waren weggestopt. Verzetsgeheimen die buiten beeld bleven en persoonlijke verantwoordelijkheid. Mijn ouders waren al jaren dood toen ik het geheim ontdekte. Ik begrijp hun zwijgen en weet nu hoe het een stempel drukte op mijn jeugd. Dat is wat ik herdenk. Trots dat ik het dna van de familie in mij draag.

 

 

 

Geef een reactie

Uw mailadres wordt nooit gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd. *

Volg

Krijg van elk bericht een mail.

Sluit u aan: