Column door Wiert Wiertsema
Vandaag is het 4 mei. Waaraan denk ik als ik herdenk? Op de eerste plaats aan mijn ouders. Als de WO II er niet was geweest, dan was ik er ook niet geweest. Het is een simpele constatering. Mijn ouders ontmoetten elkaar bij verzet en onderduik. Ik denk ook aan mijn opa’s. Beiden werden gevangen genomen en overgebracht naar een concentratiekamp. De overlevingsstrijd die ze voerden. Ik was in Buchenwald en las mijn opa’s naam in het register. Zag de plaats waar de stapels lijken lagen waarop mijn opa werd gedeponeerd, nadat hij op weg naar de steengroeve in elkaar zakte. Ik voelde zijn aanwezigheid, dacht aan de laatste krachten waarmee hij zich ongemerkt terugsleepte naar de barak.
Een verschrikking die niemand overkomen mag.
Het herstel van beide opa’s duurde jaren. Daarna spraken zij geen woord meer over het concentratiekamp-verleden. Wat restte was het heldenepos. De avonturen, het verzet en de teruggave van het bezit toen de oorlog eenmaal afgelopen was. Als kind luisterde ik met rode oortjes. Pas veel later ontdekte ik dat de echte drama’s waren weggestopt. Verzetsgeheimen die buiten beeld bleven en persoonlijke verantwoordelijkheid. Mijn ouders waren al jaren dood toen ik het geheim ontdekte. Ik begrijp hun zwijgen en weet nu hoe het een stempel drukte op mijn jeugd. Dat is wat ik herdenk. Trots dat ik het dna van de familie in mij draag.
Geef een reactie